De Dood

"Though the color be fragrant
The flower will fall:
Who in this world of ours
Will last forever?"

Deze ode aan de kersenbloem wordt door ieder schoolgaand Japans kind geleerd, zo leer ik uit Let's Travel in Japan (1960). Alles is vergankelijk, zeker wijzelf, zo leren de Japanse schoolkinderen. Sommige ouders, zo vertelde mijn moeder laatst die op een basisschool werkt, houden hun kinderen weg van het overlijden en de begrafenis van een opa of oma. Ze willen de dood uit de belevingswereld van hun kinderen houden, om ze een gelukkige jeugd te geven.

Een gipsen schedel.

Ik  was 6 denk ik toen Castor doodging. Onze hond, een zwart-witte vuilnisbakkenras, ondeugend vaak, bedelde altijd bij het eten, maar luisterde ook goed, hield van rennen en had eeuwig mot met de teckel van de buren. Ik was nog nooit zo verdrietig geweest. Veel gehuild. Toen later een opa stierf, deed het me lang niet zoveel. Als kind van een babyboomgeneratie was ik kleinkind nummer zoveel die bovendien ver weg woonde van die opa. Maar die hond was mijn trouwe metgezel geweest.

Een kunstwerk dat ik recent als cadeau kreeg. De tanden zijn echt: van de kunstenaar zelf die een kunstgebit kreeg. De schedel is van hout, net als de boeken. Snap je nu de titel?

Toen ik 8 was schat ik, besefte ik me dat ik dood zou gaan, ooit. Zowaar als je leeft, zul je doodgaan. Het schokte me, weet ik nog, en ik wilde graag niet doodgaan. Eigenlijk het doodgaan zelf leek me niet zo leuk, pijn en lijden en zo, maar dood zijn kon ik niet echt iets over vinden. Mijn interesse in spiritualiteit begon toen. Mijn ouders hadden boeken in de kast staan, waarvan een aantal nu in mijn eigen kast staan: "Verruim uw bewustzijn" en "Drugs - Kruiden van Hemel en Hel". Inderdaad, overblijfselen uit het hippietijdperk :) En nu staat er ook een ander boek naast: "Het Tibetaanse boek van Leven en Sterven" door Sogyal Rinpoche, dat in mijn ouders tijd het Tibetaanse Dodenboek heette. Muzikanten als Jim Morrison haalden hier hun inspiratie uit.

Deze echte schedel stond eerst in het rariteitenkabinet van mijn vader. Sinds kort staat deze in mijn vitrinekast.  Mijn studeerkamer is er niet serieuzer op geworden helaas. 

Wat gebeurt er na je dood? Is er leven na de dood? Het zijn moeilijke vragen als je die oprecht wil beantwoorden. Als je de antwoorden zelf wil vinden -  en niet uit een boek, of het nou de bijbel is, een Boedhistisch boek of een oud hippie boek in de kast van je ouders - dan vertrek je eigenlijk op een lange reis. Een reis naar kennis, waarmee je je eigen wereld vormgeeft. Die boeken kunnen je wel inspireren, of zelfs overtuigen, maar uiteindelijk gaat het om wat je zelf voelt, en weet, wat waar is. Die reis kun je wat mij betreft nooit vroeg genoeg aan beginnen.

Artwork by Ronald Zeeman
Het boek dat ik in 2008 uitbracht met een schedel op de voorkant.
Op het blog The Book of Whispers kun je de eerste hoofdstukken lezen, je kan het boek ook bij mij bestellen.

De lege blik in een schedel is leeg. Als sterven je angst aanboezemt, en quotes als Ars Moriendi ("de Kunst van het sterven") en Momento Mori ("Gedenk te sterven") je niks zeggen, is dat erg logisch. Vraag jezelf dan eens af: waarom wil je niet sterven? Wat is er zo mooi aan het leven? Wat wil je nog doen voor het te laat is? En leef.